شیوع خود درمانی و برخی عوامل مرتبط با آن در بین دانشجویان دانشگاه های بجنورد در سال ۱۳۹۱

چکیده زمینه و هدف: خود درمانی یکی از مسایل مهم بهداشتی- اجتماعی است که می تواند معضلات مهمی را برای فرد و جامعه ایجاد نماید. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین شیوع خود درمانی و برخی عوامل مرتبط با آن در بین دانشجویان دانشگاه های شهر بجنورد درسال 1391 صورت گرفته است. مواد و روش: مطالعه حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی مقطعی می باشد. نمونه‎گیری بصورت سهمیه‎ای طبقه‎ای تصادفی بین 3 دانشگاه علوم پزشکی، آزاد اسلامی و پیام نور، انجام شد، در مجموع حجم نمونه‎ی برابر با، 600 نفر تعیین گردید. ابزار گردآوری داده‎ها یک پرسشنامه‎ی خود ساخته، شامل دو بخش بود. قسمت اول مشخصات دموگرافیک شامل 6 سوال، و قسمت دوم سوالات شامل 26 سوال، مربوط به سنجش عوامل مرتبط با خود درمانی بود، که به صورت لیکرت 3 تایی بصورت کم=1، متوسط= 2 و زیاد= 3 امتیاز دهی می‎گردید. یافته ها: از مجموع 590 پرسشنامه تکمیل شده، میانگین سنی شرکت کنندگان(19/4±) 84/22 بود که (50/60%) آنان دختر و بقیه پسر بودند. میزان متوسط خود درمانی در این پژوهش(9/41%) ذکر شد که شیوع آن در دختران بیشتر بود. بیشتر دانشجویان اطلاعات دارویی خود را از طریق مطالعه ی کتاب (6/43%) بدست آورده بودند. بین خود درمانی با عدم اطمینان به طبابت پزشکان، نداشتن وقت برای مراجعه به مطب و تهیه آسان داروها از داروخانه رابطه‎ی معنادار مشاهده گردید(001/0p< ). بیشترین میزان خوددرمانی مربوط به دانشجویان دانشگاه پیام نور بود. نتیجه گیری: در این مطالعه شیوع خود درمانی بالا بود. با توجه به نتایج پژوهش، آموزش دانشجویان جهت افزایش آگاهی آنان نسبت به داروها، و همچنین نظارت بر فروش دارو در داروخانه ها ضروری به نظر می رسد.